Jabłoń dzika

(łac. Malus sylvestris)

Występowanie: Gatunek ten można spotkać w zadrzewieniach, w alejach wzdłuż dróg asfaltowych i śródpolnych oraz w lasach, na terenie całego Parku Krajobrazowego im. gen. D. Chłapowskiego.

Opis: Jest to gatunek jabłoni rosnący dziko w niemal całej Europie. W Polsce występuje rzadko na niżu. Jest to krzew lub małe drzewo o wysokości do 10 m z nielicznymi cierniami. Na bok od pędów głównych odstają równomiernie prawie pod prostym kątem krótkie i sztywne gałązki nadające roślinie kolczasty wygląd. Rośnie w zaroślach, lasach liściastych i mieszanych oraz na ich obrzeżach. Zwykle nieliczna na stanowiskach. Rośnie bardzo wolno. Gałązki są czerwonobrunatnego koloru, pączki pojedyncze, ze śladami owłosienia. Starsze drzewa mają obfite i grube pędu skrócone, a kora złuszcza się nierównomiernie. Liście są skrętoległe, liście szerokoeliptyczne do jajowatych, spiczaste, karbowano-piłkowane; zwykle z 4 - 5 parami łukowatych nerwów bocznych, od spodu wypukłych; z wierzchu nagie, nieco pomarszczone, ciemnozielone, od spodu jasnozielone, nagie do filcowato owłosionych; ogonki zwykle krótsze niż liście. Owoce wiszą na krótkich szypułkach, są jabłkowate, kuliste, od zielonych do żółtych, często zaczerwienione, na szczycie zagłębione. Są kwaśne i twarde. Nasiona są jasnobrązowe. Kwitnie w maju równocześnie z rozwojem liści.

Wymiary:
Wysokość:
Średnica pnia:
Długość życia:


6 - 12 m
0,4 - 0,6 m
70 - 100 lat