Dąb czerwony

Autor: Paweł Basiak

(łac. Quercus rubra)

Królestwo:
Rząd:
Rodzina:

Rośliny
bukowce
bukowate

Występowanie: Gatunek ten można spotkać w alejach przydrożnych, w parkach i w lasach na terenie całego Parku Krajobrazowego im. gen. D. Chłapowskiego.

Opis: Dąb czerwony w Polsce jest drzewem obcym, pochodzącym z Ameryki Północnej. Jest to wysokie i okazałe drzewo liściaste o grubym, zwykle nisko rozgałęzionym pniu i rozłożystej koronie o na kilku potężnych, konarach. Dolne konary nawet w przypadku stosunkowo młodych drzew wykazują tendencję do łukowatego wyginania się ku górze, co jest widoczne w przypadku młodych drzew. Cechą charakterystyczną tego gatunku są liście, które są głębiej i ostrzej klapowane niż u dębu szypułkowego, osiągają też większe rozmiary (nawet do 25cm długości). Na brzegu klap występują zwykle po trzy ostre ząbki jesienią liście najpierw przebarwiają się na przepiękny, szkarłatnoczerwony kolor, przed opadnięciem przybierają natomiast barwę intensywnego brązu. Drewno jest gorszej jakości od drewna rodzimych dębów, ma też gorszą wartość opałową. Jest twarde i ciężkie, posiada średnią wytrzymałość i sprężystość. Stosowane jest jako drewno budowlane, wykonuje się z niego meble, podłogi, elementy wyposażenia wnętrz, elementy stolarskie do użytku wewnątrz, drzwi, meble kuchenne, boazerie i trumny.

Wymiary:
Wysokość:
Długość życia:
Średnica pnia:


25 – 30 m
ok. 300 lat
1,5 – 2 m.